Vandaag verkies ik moed boven comfort
Hoewel de special van Brené Brown vorige week vrijdag al uit was op Netflix, was ik er woensdagavond ‘pas’ aan toe om ‘m te kijken. Als ik dan toch iemand moet noemen van wie ik fan ben, dan is zij het wel. En juist daarom was het voor mij vorige week een week te vroeg dat de special online kwam. Toen voelde ik me er veel te kwetsbaar voor.
Bibberend begin ik te tikken...
Als je mij al jaren kent, dan weet je dat het nu bijna 4,5 jaar geleden is dat ik begon met ondernemen. Mijn plan stond niet op papier, maar zat ergens diep in mijn hart. Nu, jaren later, kan ik er steeds beter woorden aan geven. Ik kan steeds beter verklaren waar mijn drive vandaan komt. Waar ik de eindeloze energie vandaan haal om met Rebelpoint bezig te zijn. Ik kan steeds beter verklaren hoe het in vredesnaam mogelijk is dat ik in al die jaren niet één keer een punt heb gezet achter wat ik aan het doen ben. Vooral op de momenten dat het enorm moeilijk is. En om eerlijk te zijn: ik bibber terwijl ik dit typ. Maar dit heeft misschien ook wel te maken met de gedachte aan het posten ervan.
Strugglen we niet allemaal met hetzelfde?
Mensen vragen mij wel eens: wat maakt dat je zo graag iets voor andere mensen wil betekenen? Dat je hier zoveel tijd en energie in stopt? Dat je jezelf hierdoor soms vergeet? En: dat het zo vaak anders ging dan je hoopte, je je plan 'gewoon' bijstelde en weer doorging? Om eerlijk te zijn ben ik zelf één van ‘die mensen’ voor wie ik iets wil betekenen. En dus help ik mezelf er ook mee. Net als alle mensen die eerlijk durven toegeven dat ze strugglen met én behoefte hebben aan hetzelfde als ik. Rebelpoint is voor mij dé manier om te onderzoeken waar ik zelf tegenaan loop en behoefte aan heb. Het helpt me om in gesprek te zijn met mensen die strugglen met waar ik zelf mee struggle. Het helpt me om te onderzoeken wat mensen doen die het wél lukt om hun jasje uit te laten. Want ja, in wezen is dat wat mijn en inmiddels onze missie is met Rebelpoint.
Mensen met werklef durven hun jas op te hangen
Vorig jaar zomer hadden we een meeting met ons team. Eén van de RebelMasters trok een kaartje uit de RebelGame: wat draagt de organisatie waar jij werkt bij aan de maatschappij? Rebelpoint dus. En dit is wat ze zei: Rebelpoint zorgt ervoor dat mensen hun jas op durven hangen. En vanaf dat moment zijn er weer nieuwe kwartjes gaan vallen. Want dit is precies wat mensen met werklef doen: hun jas ophangen. Zichzelf laten zien. Aangeven wat er in hen omgaat en wat ze nodig hebben, ondanks de angst en onzekerheid voor de uitkomst ervan. Niet voor niets schrijf ik deze blog nu, direct na het kijken van de aflevering van Brené. Ik heb zowel gehuild als gelachen en voelde de noodzaak om het direct op papier te zetten.
Of je bent bewust kwetsbaar, of kwetsbaarheid pakt je
Waar ik naartoe wil? De mensen die dichtbij mij staan, weten hoeveel behoefte ik eraan heb om mijn jasje uit te kunnen houden. Waar en met wie ik ook ben. Bespreken of ons jasje aan of uit is, is inmiddels normaal taalgebruik binnen ons team. Door teleurstellingen en tegenslagen in het verleden, leerde ik mezelf om uit te schakelen wat ik echt voelde. Waar pijn zat. Waar ik verdrietig om ben. Waar ik me voor schaam. Ik vond, en vind het soms nog steeds, moeilijk om mezelf te laten zien en aan te geven wat ik nodig heb. Jezelf groter voordoen dan je je voelt is veel makkelijker, toch? Vorige week was het weer zo’n week. Ik was kapot en had er drukke weken op zitten. Bovenal was ik erg verdrietig. Eén verkeerde opmerking werd me teveel, waardoor ik merkte dat ik nog dingen heb waar ik iets mee moet. En vooral: mee wil! Situaties waarin ik mijn jasje nog steeds aanhoud. Hoewel ik zelf wel degelijk bewust kwetsbaar probeer te zijn, verstop ik mijn kwetsbaarheid onbewust nog te vaak. Brené Brown vertelt in haar special dat er iemand naar haar toe kwam en zei dat hij niet aan kwetsbaarheid doet. Onmogelijk. We hebben namelijk allemaal te maken met onzekerheden en angst. Als we er zelf niet elke dag voor kiezen om bewust kwetsbaar te zijn, dan pakt kwetsbaarheid ons wel. Zo simpel is het, hoe naar het soms ook is.
Vandaag verkies ik moed boven comfort. Doe je mee?
Ik heb een reminder in mijn telefoon gezet. Vanaf vandaag krijg ik elke ochtend om 7.00 uur de melding: vandaag verkies ik moed boven comfort. Het lukt mij al steeds beter om mijn jasje op te hangen. Om mezelf te zijn en mezelf te laten zien. Ik geniet ervan om te zien hoe anderen zich erin herkennen, behoefte hebben aan hetzelfde en ook meer werklef willen tonen. Toch wil ik me er vaker van bewust zijn. Nog té vaak schiet ik in de stress, uit angst voor afwijzing. Uit angst om niet goed genoeg te zijn. Uit angst om er niet bij te horen en alleen te staan. Mijn vriend vraagt mij wel eens: waarom vind je dit zo belangrijk? Ik geloof dat dit precies is waar het over gaat. We maken in ons leven allemaal andere dingen mee, wat maakt dat wat we belangrijk vinden per persoon verschilt. En júist daarom is het zo hard nodig om moed te verkiezen boven comfort. Om het gesprek met elkaar aan te durven en blijven gaan. Om de moed te hebben om ons jasje uit te trekken in situaties waarvan we de uitkomst niet kennen. Ik ga eraan werken om dit zelf nóg vaker te doen. Doe je mee? En wil je het mij als-je-blieft laten weten, wanneer je merkt dat ik mijn jasje aan heb?
