Vakantie is... een soort eindstreep waarna ik eindelijk kan opladen.
Nog even doorgaan, nog een tandje erbij. De geplande vakantie voor ogen houden waarin ik mezelf rust zou gunnen. Mijn lichaam gaf steeds meer signalen dat die vakantie te ver weg was, maar ik bleef mezelf voorhouden dat ik dat punt moest halen.
Verantwoordelijkheid, enthousiasme en het goed willen doen
Toen er vlak voor de zomer extra werk vrijkwam vloog ik daar vol enthousiasme in. Uitdaging, overzicht creëren en actie! Heerlijk. In weinig tijd losse eindjes omzetten naar gestructureerde plannen. Klanten tevreden stellen, collega’s overzicht geven en onbewust willen bewijzen dat ik dit kon oplossen. Eerst ging dat met een kick van adrenaline en enthousiasme. Later bleef mijn energieverbruik hoog, had ik geen hersteltijd en verdween de adrenaline. Toen kwam het aan op wilskracht.
Vakantie (lees: oplaad moment) uitstellen
In de zomer zette ik een paar keer een week in mijn agenda op vrij. Tijdens die geplande vrije dagen zag ik dan de mails op mijn telefoon binnenstromen en ging toch direct over tot actie. Immers; als ik het niet direct deed zou het zich alleen maar opstapelen. Dus als ik moest kiezen tussen ‘even een paar uurtjes nu’ of ‘opstapelen en na een week vrij weer lange dagen werken’ koos ik voor het eerste. Zo hield ik in stand dat ik niet los kwam van werk, niet kon opladen.
Als de eindstreep om op te laden te ver weg is
Na het uitstellen van de zomervakantie was de volgende optie tot opladen de kerstvakantie. En geloof me, die voelt ver weg als het augustus is. Dus om dat te overbruggen stelde ik mezelf zogenaamd haalbaardere doelen:
- Een drukke periode in oktober; als dat geweest is wordt het wel rustiger.
- Een werkreis in november; als dat geweest is hoef ik niet meer fysiek projecten uit te voeren.
- De kerstvakantie; als het eindelijk 19 december is heb ik de drie weken vakantie verdiend.
Na het eerste doel in oktober ging het eigenlijk al niet meer, die drukke periode eiste z’n tol. Maar wederom stond ik voor het dilemma ‘neem ik rust en laat werk opstapelen waar ik later mee moet dealen’ of ‘ga ik nu werken’. Omdat ik niet thuis wilde zitten in de wetenschap dat mijn werk zich zou opstapelen, koos ik voor doorgaan. Alleen dan halve dagen, wat betekende dat ik na een halve dag werken een halve dag kon bijkomen.
‘’Als ik had geweten welke consequentie mijn gedrag (nog even doorgaan) zou hebben, had ik destijds anders gehandeld.‘’
Uiteindelijk heb ik die eindstreep om op te laden (kerstvakantie) niet gehaald. En dit is waar we uitkomen bij de consequentie van het gedrag dat ik in het intro omschreef als ‘nog even doorgaan, nog een tandje erbij’. Wat begon met uitstel van vakantie, werd een heel jaar uitstellen van rust en hersteltijd. Met als consequentie een periode van overspannenheid.
Opladen doe je dagelijks en niet in een vakantie
Ik realiseer me nu dat opladen een dagelijkse activiteit is, dit kun je niet opsparen tot één moment in de vorm van vakantie. Herstellen en opladen is een onderdeel van de 'dagelijkse flow’. Nu kan ik steeds beter energie doseren en verantwoordelijkheid relativeren. Dat begint bij de signalen van mijn lichaam serieus nemen. In spirituele kringen wordt gezegd er is alleen het nu. Daar probeer ik mezelf dagelijks aan te herinneren, hoe voel ik me nu en waar heb ik vandaag behoefte aan.
Werklef in de maak: vakantie is vakantie
De term werklef kende ik niet. Inmiddels weet ik dat het hoofdzakelijk gaat om weten wat je nodig hebt en daarom durven vragen. Dat gaat in stapjes. Mij ervan bewust worden dat ik daar nog niets mee deed was één. Inmiddels heb ik stap twee gehad en weet ik wat ik nodig heb. En nu leer ik daarom te vragen en mijn grenzen aan te geven. Doordat ik dagelijks bezig ben met mijn energie, wordt de komende zomer voor mij geen oplaadmoment maar een periode vol leuke activiteiten!
Vakantie is… een soort eindstreep waarna ik eindelijk kan opladen. Vakantie.
#RebelSummer: durf jij het aan?
Door: Eva
